"Na koniec świata"- Ewa Maja Maćkowiak

Witajcie!!!
Wieczorową porą zapraszam Was na kolejną recenzję. Tym razem będzie to debiut. Kogo? Za moment wszystko będzie jasne. Zapraszam.

    Zazwyczaj kiedy otrzymuję przesyłkę z książką, lub mam książkę pożyczoną, oglądam ją wnikliwie i zwracam uwagę również na nazwisko pisarza.  Z osobą Pani Ewy Mai Maćkowiak nie miałam możliwości wcześniejszego spotkania, dlatego właśnie dziś chciałabym zaprezentować u mnie na blogu jej debiut, a mianowicie książkę pt. „Na koniec świata”. Nie ukrywam, że tytuł książki mnie bardzo zaintrygował, zaciekawił. Mało tego ogromne wrażenie zrobiła na mnie okładka. Te litery, ozdobniki i sama ilustracja. Nie rozczarował mnie też sam środek książki. Nietuzinkowe przedstawienie tytułów poszczególnych rozdziałów zachęcało do zatopienia się w lekturze. I ja też tak uczyniłam….

    Po otwarciu książki moją uwagę przykuł niespotykany cytat. Ileż w tych słowach prawdy. Czasem człowiek zrezygnowany niepowodzeniami odpuszcza, przestaje marzyć, zamyka się w swoim, niezbyt szczęśliwym świecie.  Przeczytajcie te słowa i zastanówcie się chwilkę nad nimi...Czy nie są prawdziwe???

Wracając do lektury i recenzji.

   Od razu przyznam się, że czytając i poznając perypetie trzydziestoletniej Barbary intrygowało mnie, czy faktycznie istnieje tajemnicza miejscowość o ciekawej nazwie „Koniec Świata”. I jakież ogromne było moje zdziwienie kiedy okazało się, że owa miejscowość istnieje naprawdę  i znajduje się  w województwie wielkopolskim, 2 kilometry od Głuszyny pod Ostrzeszowem. Może ktoś z Was odwiedzi ten tajemniczy zakątek?

„Zostawię wszystko, to co udało uchronić od zapomnienia-pomyślała. Dotykała tych rzeczy, chcąc wyczuć ich zastygłe życie Bo przecież wszystko, nawet rzeczy, mają swoją opowieść.” *

   Bohaterkę poznajemy w ważnym momencie jej życia. Dziewczyna praktycznie z dnia na dzień podejmuje niezwykle istotną decyzję, pokazując sobie i innym - zwłaszcza ciotce i niewiernemu narzeczonemu, że jest silną, dobrze wiedzącą czego chce kobietą.  Pewnego dnia pod wpływem impulsu pakuje walizki do swojego garbusa i wyjeżdża z dotychczasowego miejsca zamieszkania. Zostawia swoje dotychczasowe życie po to aby dotrzeć do wymarzonego domu. I pewnie wszystko byłoby porządku  gdyby nie to, że ów dom, to chyląca się ku upadkowi stara chata. Ale czy w stare nie da się tchnąć nowego życia? Jak poradzi sobie Barbara w nowym miejscu, czy da sobie radę? Czy coś co dla jednego jest nic nie znaczącym rupieciem, może być dla drugiej osoby prawdziwym skarbem? Jak przyjmą ją mieszkańcy Końca Świata? Kim okaże się nieuchwytny Cheddar, czy zaprzyjaźni się z Ignacym i Panią  Wiesią Rzepkową? Jeśli chcecie się dowiedzieć czemu Barbarze został nadany przydomek Wiedźma koniecznie sięgnijcie po książkę „Na koniec świata”.

   Książkę czyta się dobrze. Jest w niej sporo humoru, który przewija się szczególnie  w rozmowach dwóch przyjaciółek Barbary i Halinki, ale nie tylko w nich. Pisarka bardzo mnie zdziwiła, gdyż w swojej powieści fantastycznie umieściła bohaterów posługujących się gwarą, mam tu na myśli mieszkańców Końca Świata. Początkowo nie wszystko właściwie odczytywałam i rozumiałam. Troszkę się czułam  jakbym słyszała  Kargula i Pawlaka z Samych Swoich.  Ale wierzcie mi. Ta książka ma taki klimat wiejski, gdzie czas płynie spokojnie, gdzie nikt się nie śpieszy. No może nie  licząc listonosza Remka...

   Ze wspomnianą gwarą wiąże się pewien komizm sytuacyjny wywołany niewłaściwym zrozumieniem słów i zdań przez mieszkańców bohaterów powieści  lub ich zbyt  dosłownym zrozumieniem..  Ewa Maja Maćkowiak w swojej książce, co mnie bardzo zdziwiło, umiejętnie posługuje się poezją śpiewaną. Myślę, że ona idealnie się wkomponowała w treść, podkreślając sielski klimat książki. Ta atmosfera udziela się do tego stopnia, że chciałoby się wejść do świata bohaterów i razem z nimi zaśpiewać. Pisarka zaprasza do świata, w którym żyli kiedyś ludzie. Być  może jeszcze można gdzieś spotkać nadszarpnięte rydwanem czasu kuchnie z kredensem i wielkim radiem na gałki oraz klawisze,  kolorowe makatki z napisem  np.„każda żona tym się  chlubi, że gotuje, co mąż lubi”**, piękne białe ukrochmalone ozdobne serwety z falbankami, urocze kubeczki w kropeczki powieszone na haczykach. Ewa Maćkowiak zaprasza czytelnika do drewnianego stołu pokrytego ceratą by mógł poczęstować się herbatą z ziół, które kiedyś były jedynym medykamentem na wszelakie choroby, również te nieuleczalne jak rak.

„I widzisz, ten sam świat przyniósł mi zmiany. Może za późno, choć tak naprawdę to myślę, że zmiany przychodzą do nas albo my wychodzimy im naprzeciw wtedy, kiedy jesteśmy na nie gotowi. Nie wcześniej, nie później, tylko w tym momencie, kiedy trzeba.”***

Pisarka w swojej książce nie omija tematów jak najbardziej aktualnych w dzisiejszym świecie takich jak wybaczenie, jak zrozumienie i odrzucenie.  Maćkowiak potrafi wzruszyć, zaskoczyć. Nie boi się mówić o sprawach trudnych takich jak gwałt czy porzucenie, wyrzuty sumienia czy zatajenie tajemnicy.Wielu z nas nosi w sobie uczucia, do których ciężko się przyznać. Za pomocą bohaterów Maćkowiak podkreśla, że na wszystko musi przyjść czas, że  tylko spowiedź może przynieść uwolnienie i wybaczenie. Dlatego cieszmy się i łapmy chwile spędzone na szczerej rozmowie z najbliższymi.

   Na koniec chciałabym przytoczyć Wam pewną historię, która jest przesłaniem i podsumowaniem mojej recenzji.

„Wysłałam w świat dobrą myśl. Poleciała, niesiona podmuchem letniego wiatru. Leciała, leciała. Coraz wyżej i wyżej. Coraz dalej i dalej. Krążyła nad całym światem. Zmęczoną, osłabioną podróżą, podchwyciła przepływająca chmurka. Dokąd i po co lecisz, nie patrząc na zmęczenie? – zapytała z troską. Lecę do ludzi- odpowiedziała dobra myśl. Do ludzi, a po co?- zdziwiła się chmurka. Tak, bo ludzie mnie potrzebują. Świat ich potrzebuje. Och, ale jesteś piękna- powiedziała chmurka, zachwycona dobrocią myśli. To ja będę tobie pomagać. Kiedy będziesz zmęczona, zanurzysz się w mojej miękkości, a ja popłynę z tobą, dokądkolwiek zechcesz. Dziękuję. Ale muszę cię ostrzec. Ostrzec? A przed czym?- zapytała zaskoczona chmurka. Możesz mieć dużo pracy. Bo widzisz, kiedy przesyłamy dobre myśli i wysyłamy je do ludzi, one do nich dolatują. Dodają otuchy, wiary, nadziei. Podnoszą na duchu. Wywołują uśmiechy. A potem wracają. Przylatują do nas nasze myśli, intencje. Tak, bo to, co wysyłamy, zawsze wraca. Dlatego ja rozsiewam światu dobre myśli. Widzisz… nie trzeba mieć wiele. Wystarczy jedna, dobra myśl. Dobre słowo- Dziękuję, że jesteś. ****

Więc ja bardzo Wam dziękuję za obecność na blogu i zapraszam na kolejną recenzję.

Książka przeczytana w ramach wyzwań: 52 książki

 Przypisy:

* E.M.Maćkowiak” Na koniec świata”,Wydawnictwo Szara Godzina, Katowice, 2018, s. 18

**Tamże, s. 108

***Tamże, s. 91

****Tamże, s. 217 

Polecam!

Katja