Witajcie,
dzisiaj chciałabym Was zaprosić do zapoznania się z moimi odczuciami po przeczytaniu najnowszej powieści napisanej przez Agnieszkę Lis, pt. "Ocalenie". Egzemplarz został mi podarowany jako prezent, za który bardzo dziękuję.
W recenzji pojawiają się
cytaty, które w doskonały sposób oddają wartość książki „Ocalenie” oraz to, co Agnieszka
List pragnie przekazać czytelnikowi. To
właśnie dzięki nim można lepiej zrozumieć głębię tej poruszającej historii i
emocje, które jej towarzyszą.
Zapraszam do pozostania ze mną.
Historia Ewy —
dzieciństwo w cieniu wojny
Są takie książki, które
zostają z nami na długo, których historie zapadają głęboko w pamięć i serce.
„Ocalenie” Agnieszki Lis to jedna z nich — opowieść o wojnie widzianej oczami
dzieci, o trudnym dorastaniu w świecie, w którym nie ma miejsca na beztroskę i
bezpieczeństwo.
Główną bohaterką powieści
jest Ewa, która już na pierwszych stronach poznajemy jako dziewczynkę urodzoną
w więzieniu. Nie zna swojej matki, a gdy ma zaledwie dwa lata, zostaje
umieszczona w sierocińcu, gdzie rozpoczyna się jej trudna i pełna wyzwań droga.
To tam, pod opieką dyrektorki Wandy, dziewczynka dorasta w cieniu wojny, ucząc
się, czym jest odwaga, odpowiedzialność i troska o innych, choć jej dzieciństwo
od samego początku pozbawione było normalności.
Walka o przetrwanie i
nadzieję — postawa Wandy i Anny
W wielkiej machinie wojny
pojedynczy człowiek wydaje się bez znaczenia, a cierpienie dotyka wszystkich,
nawet tych najbardziej bezbronnych. Dyrektorka Wanda otacza opieką wszystkich
wychowanków sierocińca, ale Ewę darzy szczególną troską i miłością. Wybuch
wojny oznacza dla dzieci huk bomb, głód i nieustanny strach. Mimo to Wanda wraz
ze swoją prawą ręką — kucharką Anną — dokonują niemal cudów, by ochronić
podopiecznych przed okrucieństwem wojny. Organizują tajne lekcje, troszczą się
o to, by dzieci nie zapomniały języka polskiego i zachowały godność. Wanda wie,
że niemieckie władze chcą zniszczyć polskie szkolnictwo, dlatego powołuje Tajną
Organizację Nauczycieli — najlepszym rozwiązaniem jest, by nauczyciele
przychodzili do sierocińca, a nie dzieci do nich. Ta odwaga i poświęcenie to
walka o każdy dzień i o przyszłość tych dzieci. Niestety, wszystko ulega
zmianie, gdy Wanda zostaje aresztowana, a ciężar dorastania i walki o
przetrwanie spada na młode ramiona Ewy.
Dzieciństwo utracone —
szybkie dojrzewanie i walka o przetrwanie
„Jest wojna. Dzieci nie
zachowują się jak dzieci. Dojrzewają zbyt szybko i nie zawsze tak, jak byśmy
sobie życzyli…” — ten cytat doskonale oddaje tragedię dzieciństwa w czasach
wojny.
W „Ocaleniu” obserwujemy, jak dzieci, które powinny cieszyć się beztroskim
dzieciństwem, zmuszone są do szybkiego dorastania, do walki o każdy kawałek
chleba, o odrobinę ciepła i bezpieczeństwa. Ewa, Kryśka, Zenek i Jadwiga —
wszyscy oni zostali wystawieni na ciężką próbę. Dorastają wśród huku bomb i
głodu, a jednocześnie starają się pomagać sobie nawzajem i zachować resztki
dziecięcej nadziei.
Styl i sposób opowiadania
— pokora i szacunek Autorki
Styl pisania Agnieszki
Lis zasługuje na osobne uznanie. Autorka tworzy swoją opowieść z ogromną pokorą
i szacunkiem wobec wszystkich bohaterów — bez względu na ich wiek czy pozycję.
Nie ocenia ich, nie moralizuje, nie kreuje fałszywych obrazów. Dzięki temu
„Ocalenie” czyta się z rosnącym zainteresowaniem i prawdziwą ciekawością,
trudno jest się od niej oderwać. W książce nie ma miejsca na udawanie, a mimo
to pojawia się w niej jasna iskierka nadziei — na lepsze jutro, na to, że nawet
w najciemniejszych czasach człowiek może znaleźć światło.
Przeznaczenie i siła —
pytania o to, co kształtuje człowieka
Często nosimy na swoich
barkach ciężar przeznaczenia, a to, co wynosimy z domu, pozostaje z nami na
zawsze. Czy jednak zawsze? Czy fakt, że Ewa urodziła się w więzieniu, że nie
zna swojej matki i wychowała się w sierocińcu, uczynił ją silniejszą? Czy dzięki
temu potrafiła przetrwać i poradzić sobie z rzeczywistością wojny, nawet jeśli
kosztem siebie i innych? Te pytania towarzyszą lekturze i skłaniają do głębszej
refleksji nad tym, co kształtuje człowieka.
Pamięć i przemijanie —
ważne przesłanie książki
„Wszystko to było tak
niedawno, a już jest niemal zapomniane. Zmieniło się w odległe kiedyś, w miraż
niewart uwagi, rozpraszający tylko w codziennej walce o przetrwanie kolejnego
dnia.” Ten cytat przypomina, jak łatwo historia i dramaty zwykłych ludzi mogą
zostać zatarte przez czas i codzienność. „Ocalenie” jest ważnym świadectwem,
które przywraca pamięć o tych, których wojna na zawsze odmieniła, choć ich losy
wydają się odległe i zapomniane.
Finał — głębia ukrytych
emocji i gorąca rekomendacja
„Żyjemy przecież tak cicho, a nasze największe katastrofy wydarzają się tak głęboko w nas, że na naszej powierzchni pojawiają się tylko odległe fale.”
Ten piękny cytat
towarzyszy refleksji nad tym, że choć na pierwszy rzut oka życie może wydawać
się spokojne, to pod powierzchnią kryją się niewidoczne emocje i dramaty.
„Ocalenie” pokazuje właśnie te głębokie fale, które pozostają w sercach ludzi
na długo po zakończeniu wojny.
„Ocalenie” Agnieszki Lis
to nie tylko opowieść o wojnie — to historia o ludzkiej odwadze, o miłości,
poświęceniu i walce o godność w najtrudniejszych chwilach. Gorąco polecam tę
książkę każdemu, kto chce poznać losy dzieci dotkniętych wojenną zawieruchą i
zrozumieć, jak głęboko zapisują się one w pamięci i sercu. Sięgnijcie po
„Ocalenie” — to lektura, która poruszy Was do głębi i zostanie z Wami na długo.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz