"Mów szeptem"- Agnieszka Olejnik

Witajcie!

Dziś przychodzę do Was z kolejną recenzją, tym razem książki, która na długo pozostanie w mojej pamięci. Kiedy tylko dowiedziałam się, że ta powieść będzie wydana w styczniu bieżącego roku, bardzo chciałam ją przeczytać. Jeśli jesteście ciekawi co to za powieść i dlaczego zrobiła na mnie ogromne wrażenie zapraszam do pozostania ze mną. 

„Czasami mam wrażenie, że jesteś jedynym człowiekiem podobnym do mnie. Zupełnie jakbyśmy byli na obcej planecie, zamieszkanej przez istotny różne od nas, o jakichś dziwnych odnóżach, pokryte łuskami. …”*

Twórczość Agnieszki Olejnik poznałam w zeszłym roku, kiedy to miałam okazję przeczytać, dzięki uprzejmości koleżanki „Cuda  i cudeńka”, a potem „Listy i Szepty”. Przesiąknięta stylem autorki postanowiłam sobie, że będę na bieżąco śledzić jej karierę pisarską i pojawiające się nowości. Dlatego, gdy pojawiła się  jej najnowsza książka wiedziałam, że ta pozycja musi obowiązkowo znaleźć się w mojej domowej biblioteczce.

Gdy udało mi się znaleźć w gronie szczęśliwców oczekujących na książkę do recenzji, prawie codziennie wypatrywałam listonosza. Trwało to jakiś  czas i dłużyło się niemiłosiernie,  ale pewnego dnia w moje ręce trafiła książka pt. „Mów szeptem”. Niewielkich rozmiarów powieść stała się namacalnym faktem.  Rzut oka na okładkę jeszcze mocniej rozbudził wyobraźnię i zainteresowanie tym, co ukrywa się w jej środku. Nie raz już dałam się zaskoczyć, lecz tym razem zaskoczenie było totalne...

Codziennie mijamy na swojej drodze chyba z tysiąc ludzi...  Każdy z nich tworzy swoją historię, którą zapisuje na dnie serca, rejestruje wydarzenia, które w sposób indywidualny kształtują stosunek do drugiego człowieka.  Część z nas jest szczęśliwa, niejednokrotnie tylko z pozoru, inni zaś są samotni naprawdę… i jak się okazuje z wyboru. W tej naszej ludzkiej społeczności znajdują się i tacy, którzy nie są akceptowani przez ogół. Dlaczego? Bo są inni, odstają od reszty, wyróżniają się.  Często bardzo skryci, nieznośnie małomówni i żyjący na swój  indywidualny sposób, niejednokrotnie nie mieszczący się w naszej filozofii. Ale trzeba sobie zadać ważne pytanie. Czy tacy ludzie nie mają prawa do bycia szczęśliwymi? Oczywiście, że tak! Mają prawo do własnego szczęścia, a ich odmienność, dodaje tylko ich szczęściu jeszcze większej oryginalności.

„Dziewczyna była w oczach chłopaka kimś w rodzaju artystki. On sam nie potrafił niczego stworzyć- umiał tylko odwzorowywać.”**

Książka „Mów szeptem” przedstawia historię dwojga młodych ludzi, ogromnie różnych, jednak paradoksalnie bardzo podobnych do siebie. To właśnie ich „inność” powoduje, że znajdują wspólny kontakt, nawiązują nić porozumienia która pozwoli poruszać tematy, z pozoru powszednie, codzienne, ale jednocześnie bardzo trudne dla przeciętnej istoty ludzkiej. Bo jeśli przez chwilę się zastanowimy,  to  czy potrafimy mówić  szczerze o miłości do drugiej osoby? Czy postrzegamy to uczucie w sposób właściwy?

Agnieszka Olejnik w swojej powieści od samego początku zaskakuje. Wielkie brawa należą się jej, za opisanie niezwykle  interesującej historii Witka i Magdy, uzupełnionej wnikliwą i dokładną analizą  portretów psychologicznych bohaterów, która  mnie  osobiście mocno zaintrygowała.  Mam tu na myśli szczególnie, głębokie studium świata wewnętrznego chłopca,  który nie tylko miał genialną pamięć i kochał twórczość Szekspira, ale przede wszystkim posiadał niesamowity dar… słyszenia kolorów.  Przyznam się, że  nigdy nie zastanawiałam się nad ”odcieniem” słów, których używamy w mowie potocznej. Jednak  jeśli dokonamy analizy zdań, to dojdziemy do wniosku, że faktycznie nasz dialekt zawiera barwy ciepłe i miękkie, które mogą komuś sprawić przyjemność, lub zimne i twarde, mające głównie na celu zranić, zasmucić. Nie ukrywam, że temat mnie tak mocno zainteresował, że zagłębiłam się w tematykę „synestezji”,  czyli jednostki chorobowej, na którą cierpiał główny bohater.

Autorka  w swojej powieści w sposób niebanalny porusza wiele niełatwych tematów, które powinny być cenną wskazówką dla rodziców, nauczycieli i wszystkich dorosłych, którzy mają kontakt z młodzieżą. Mam tu na myśli molestowanie seksualne. Jest to zagadnienie o którym w dzisiejszych czasach mówi się coraz śmielej, ale wciąż bywa tematem tabu, niejednokrotnie wstydu. Z ogromnym zaciekawieniem przeczytałam listy Magdy, będące świadectwem tego, co dzieje się w głowie człowieka skrzywdzonego, a  co tak naprawdę jest niedostrzegalne  przez ogół…

„Warte uwagi są tylko te rzeczy, które istnieją tu i teraz. Nawet nie te, które będą, bo są jeszcze płynne, może się wcale nie wydarzą. Przyszłość to niewiadoma, a przeszłość już nie żyje. Zdechła. Rozumiesz?”***

„Mów szeptem” to nie tylko powieść obyczajowa. W jej treść wpleciono wątek kryminalny, dzięki któremu książka zasługuje na miano również powieści psychologicznej. Dodam, że fabuła nie jest absolutnie przewidywalna.  Lekkie pióro pisarki rozpala nasze zmysły i przyczynia się do szybko ubywających kolejnych stron rozdziałów. Tym samym powoduje, że nie sposób się oderwać od lektury.

Powieść Agnieszki Olejnik uzmysłowiła mi jeszcze jedną rzecz. Każdy z nas ma jakiś dar, talent, czy predyspozycje,  które warto wykorzystać. Często zapominamy o tym, że to właśnie dzięki nim możemy wiele.  Więc może warto zastanowić się nad tym co umiemy, a czego najzwyczajniej na świecie „nie używamy”?

Do napisania tej recenzji,  przyznam się, że podchodziłam aż 3 razy. I nie dlatego, że nie wiedziałam co napisać. Miałam wrażenie, że to co przelałam na ekran komputera było płytkie, powierzchowne, bezbarwne i nieadekwatne. Mam nadzieję, że moje przemyślenia i odkryte tu emocje, chociaż w niewielkim stopniu spowodują, że z przyjemnością sięgniecie po najnowszą powieść Agnieszki Olejnik.  Bo właśnie ta książka zasługuje na to, aby mówić  o niej szeptem ważąc słowa i dobierając je tak, aby miały blask i kolor….tęczy!

I na koniec jeszcze, chciałabym podzielić się z Wami cytatem, który bardzo mi się spodobał…i który zapisałam sobie w swoim notatniku dobrych myśli:

„Mówisz, że kochasz deszcz, a rozkładasz parasolkę. Gdy zaczyna padać. Mówisz, że kochasz słońce, a chowasz  się w cieniu, gdy zaczyna świecić. Mówisz, że kochasz wiatr, a zamykasz okno, gdy zaczyna wiać. Właśnie  dlatego boję się, kiedy mówisz, że mnie kochasz.” ****

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu.

Przypisy:

*A. Olejnik: "Mów szeptem", Wydawnictwo Kobiece, Białystok, 2019, s. 41

**Tamże, s. 32
***Tamże, s. 109
****Tamże, s. 305

Książka przeczytana w ramach wyzwań: 52 książki

Polecam Wam serdecznie.
Katja